En dan is die kleine blonde dood. De kleine blonde dood, dat is een mooie boektitel….
28 Jaar na eerste uitgave van het boek van Boudewijn Büch en jaren later de verfilming ging 9 december de musical De Kleine Blonde Dood in Den Haag in première. 11 Jaar na zijn dood was Boudewijn weer even terug op aarde.
Het leek niet makkelijk om zo’n verhaal vanuit het boek en de film om te buigen naar een musical. Het is Albert Verlinde samen met scenarioschrijver Dick van den Heuvel en muzikaal leider Ad van Dijk prima gelukt. Albert lijkt ook weer even terug te gaan naar de basis waar het voor hem ooit begon met de musical Piaf. Een kleine intieme musical met één decorstuk, de band als onderdeel hiervan en weinig rekwisieten. Meer heeft De Kleine Blonde Dood ook niet nodig, het verhaal zelf geeft al genoeg voeding voor een mooie en tedere voorstelling.
Er was daarnaast ook geen muziek, die moest nog geschreven worden. Ad van Dijk heeft de liedjes geschreven die in je hoofd blijven hangen en passen bij de moderne versie van De Kleine Blonde Dood. Het is een eigentijds stuk geworden dat op zich zelf staat en gelijkwaardig is aan het boek en de film, met Antonie Kamerling in de hoofdrol.
Het samenspel tussen William (Boudewijn) en Stijn (Micky) was vermakelijk om naar te kijken. Stijn heeft het dan ook, als een van die vier Micky ´s, voor zo’n jonge leeftijd ontzettend goed gedaan. In de eerste akte was Micky meer de geest die in het hoofd van Boudewijn spookte en zijn nieuwsgierigheid uitte naar zijn ontstaan. Naast de vader van Boudewijn (Frans van Deursen) die tussendoor stoïcijns liet weten dat Boudewijn eigenlijk niet gewenst was. Je merkt dat het verlangen naar liefde en aandacht van zijn vader de rode draad is door het verhaal met een onderlaag van eenzaamheid. Het gemis van die vaderliefde lijkt Boudewijn in het tweede akte te willen compenseren door een goede vader te zijn voor Micky, een gekke papa. Een papa die je mee neemt naar Artis en waarmee je tegen de wind in piest.
Maar zo kort als het leven van een vlinder, kan het leven zelf ook zijn. Met vleugels van crêpepapier zoals Frans van Deursen zingt.
Het werd bijna aan het einde van de voorstelling even stil in de Koninklijke Schouwburg. Zakdoeken werden tevoorschijn gehaald. Het is maar een stekker, dat is toch niet zo moeilijk? De keuze waar Boudewijn voor staat is heftig, maar door de humor van Micky op dat moment wordt het geheel wat luchtiger gemaakt. En zo ging het tijdens de hele voorstelling. Je bereidt je voor op een emotionele voorstelling en het is geniaal van Dick van den Heuvel die er de nodige humor in heeft verwerkt waardoor het onderwerp ‘dood’ lichter verteerbaar wordt.
William zweeft over het toneel. Hij is in zijn element ook al vond hij het fysiek een aanslag op zijn lichaam. Hij zingt, danst en speelt vol overtuiging en energie. Na Ramses is dit weer zo´n prachtrol die op het lijf van William is geschreven.
Het lied Verdommenis gezongen door Marjolein Teepen (Mieke) komt echt uit haar tenen. Krachtig en mooi stemgeluid die wel even binnen komt.
‘Boudewijn had er bij moeten zijn’ zegt Menno Büch trots. Hij had dit niet willen missen, maar ik weet dat hij mee kijkt van boven af. Het is een kadootje die we na zoveel jaar krijgen. Mooie woorden van dankbaarheid van Menno aan Albert Verlinde. Het is niet alleen een kadootje voor de familie van Boudewijn, maar ook als bezoeker krijg je een mooie avond.
Kortom, weer een prachtige nieuwe productie van eigen bodem.
De Kleine Blonde Dood is te zien in diverse Nederlandse theaters tot en met 24 maart 2014.
Lees ook:Ook Frans van Deursen in De Kleine Blonde Dood
Lees ook:William Spaaij krijgt hoofdrol in ‘De Kleine Blonde Dood”
Lees ook:Marjolein Teepen in De Kleine Blonde Dood
Lees ook:Première: De Kleine Blonde Dood
Lees ook:Albert Verlinde komt met ‘De Kleine Blonde Dood’